Stel je gaat naar een kunstbeurs, galerie of museum en je ziet daar een betoverend mooi kunstwerk. Je kijkt er naar, het spreekt je aan, het toont je een andere wereld of maakt iets wakker in jouw gevoel. Het kan een bijna magische ervaring zijn als een werk je “betovert”. Je bent helemaal in het moment.
Een stukje van de magie is naar mijn idee, dat je niet weet hoe het gemaakt is en ook niet kunt voorstellen hoe je dit zelf zou doen. Het lijkt een soort van betovering, waarmee je je hart open stelt en het verhaal van het werk binnen laat.
Een slordige of niet kloppende verfstreek kan de betovering plots verbreken.
Maar zou het ook kunnen dat onze “praktische en analytische” manier van denken hierin een rol speelt?
Een van de redenen waarom ik kunst maak is om de balans tussen onze analytische/redenerende kant en beleving/ervaring te herstellen. We hebben beiden nodig, niet alles heeft meteen praktisch nut nodig.
Je kunt van mooie en betekenisvolle kunstwerken misschien ook heel gelukkig worden door er naar te kijken. Het is geen aller-eerste levensbehoefte, maar daardoor is geluk niet ineens onbelangrijk.

Ik maak regelmatig werken in opdracht, ik schilder dan meestal een portret of een herinnering aan een betekenisvol moment.
Negen van de tien opdrachtwerken zijn een cadeau voor een ander. Dat is heel mooi om te mogen doen, omdat ik dan de sleutel ben tussen het delen van geluk en vreugde tussen twee (or meer) mensen.
Toch hoop ik dat meer mensen zover zijn dat ze het ook zichzelf gunnen om iets van betekenis aan zichzelf cadeau te doen. Of ze dat nu zelf maken of door iemand anders laten doen.
Het kan best lastig zijn om zomaar zelf iets te maken, of te laten maken. Er zijn ook zoveel keuzes en genoeg redenen om het nog even uit te stellen.
- Er is geen harde deadline.
- Je hebt nog geen exact beeld van wat je wilt. (spoiler-alert: dat komt ook niet zomaar aanwaaien.)
- Je hebt geen idee welke kleuren of formaat je moet kiezen, laat staan het materiaal.
Success is not final, failure is not fatal:
it is the courage to continue that counts.
- Winston Churchill
De sleutel is vertrouwen op het creatieve proces.
Als je zelf aan de slag gaat, dan zorg je ervoor dat je niet blind staart op het eindproces maar je ogen open houdt voor de “happy accidents” zoals Bob Ross zou zeggen. Heb lol in het onderzoeken en uitproberen, grote kans dat je iets ontdekt waarvan je het bestaan nog niet wist.

Als je werk laat maken door een ander dan zoek je een maker waar je een goede klik mee voelt. Je gaat samen op ontdekkingstocht. Een goede communicatie is hierbij essentieel. Er moeten check-points zijn waarbij je feedback kunt geven en je zult ook eerlijk moeten zijn tijdens het proces.
Ben niet bang om aan te geven wat je niet aanspreekt, in een goede samenwerking is dat juist erg waardevol. Zodra een klant in de voorbereiding aangeeft dat een van de voorbeeldschetsen absoluut niet in de smaak valt, ben ik altijd erg blij. Omdat de klant zich dan veilig genoeg voelt om dat aan te geven.
En hiermee weet ik meteen waar ik NIET naartoe moet werken. Het geeft mij inzicht in het beeld dat de klant in zijn/haar hoofd heeft. Toch hoor ik wel eens dat het voor een klant lastig is om dit aan te geven. Omdat ze denken dat het “gemeen” is om te zeggen.

Ik begrijp dat wel, en ik denk dat het te maken heeft dat niet iedereen inzicht heeft in het creatieve proces, en onder kunstenaars bekende: “ugly stage”, omdat ze er niet vaak veel voorbeelden van zien. Overal wordt vooral het eindresultaat getoond.
Omdat het werk nog gemaakt moet worden heb je als klant ook nog geen beeld wat het moet worden en het vraagt veel vertrouwen om het eindresultaat af te wachten.
Daar ligt voor de maker natuurlijk ook een rol om dat goed uit te leggen en de klant mee te nemen in het proces.
Het proces is namelijk een erg belangrijk onderdeel is van het maken. Een kunstenaar laat zich leiden door het creativiteit. Als je begint weet je namelijk niet altijd wat er precies uitkomt, want dan zou het niet meer creatief zijn. Het is een soort ontdekkingsreis.
Mijn definitie van een creatief proces is overigens: het onderzoekend creëren of bedenken van iets wat nog niet bestaat door bestaande elementen te combineren.
De oplettende lezer heeft in de gaten dat dit op veel meer processen betrekking heeft dan alleen maar kunst. Want of je nu het wiel uitvindt, een nieuw recept uitprobeert, een verhaal bedenkt of een probleem oplost; creativiteit is iets wat we allemaal bezitten.
De vaardigheden om iets uit te voeren zijn niet aangeboren. Vaardigheden kun je altijd leren, tijdens de eerste voetbalwedstrijd zul je niet meteen topscoorder zijn, maar hoe meer wedstrijden je meespeelt hoe makkelijker het zal gaan.
Soms is het “eng” als kunstenaar om je werk-in-ontwikkeling met de wereld te delen. Sterker nog, het is nog wel eens spannend om het eindresultaat te delen. Je stopt een deel van jezelf in het werk en dat voelt soms wat kwetsbaar.
Als je focus op het eindresultaat ligt is dat inderdaad waar. Want daar hangt alles van af. Ik merk dat dit soms ook belemmerend kan werken tijdens het werken, je lef neemt wat af omdat je niet wilt falen.
Soms moet je iets uitproberen waarvan je niet weet hoe het gaat uitpakken. Dat is namelijk de enige manier om te groeien en ontwikkelen.

Als het gruwelijk faalt, dan ben je niet mislukt als maker, maar heb je geleerd wat NIET werkt. Dit is erg waardevol en daar leer je het meeste van. Gek eigenlijk dat een “slecht schilderij” je het gevoel kan geven dat je een mislukking bent.
Als een prof voetballer het doel mist, dan schrijven we hem toch ook niet meteen af? Volgende keer beter…!

Zo gaat het ook met het maken van kunst. Een “mislukt” schilderij is de warming-up voor het echte werk. Als je elke keer een perfect resultaat behaalt stagneer je ook in je ontwikkeling. Als je alleen maar maakt wat je al kunt, blijf je op hetzelfde niveau.
Omdat ik graag nieuwe dingen uitprobeer, volg ik een schilderopleiding waarbij ik verschillende olieverf technieken leer toepassen.
Vorig jaar op de Nationale Kunstdagen (oktober 2023) toonde ik daar al het eerste resultaat van.
Dat werk vloog tijdens de kunstbeurs ook meteen naar een nieuwe eigenaar.
Dit was het startschot van een nieuwe serie waarin ik het thema: “verbinding”, weer op een andere manieren aan het uitdiepen ben.
Hieronder zie je een kleine sneak-peak van mijn atelier eind januari.
Je ziet een aantal schilderijen in diverse stadia van voltooiing. Schetsen, glazuurlagen (transparante laagjes kleur) en het zoeken naar de juiste licht-donker verhouding voor de juiste uitstraling.
Nadat deze lagen klaar zijn komt er bijna nog een nieuw schilderij overheen. In deze eerste lagen ben ik vooral bezig met het fundament van het schilderij. Een belangrijke stap die vaak onzichtbaar blijft (en soms lelijk is, maar moet ik dan even doorheen!)
Tijdens de Brabant Artfair in Tilburg 16 & 17 maart 2024, laat ik je graag zien wat het eindresultaat is geworden en vertel ik je er graag meer over.

Had eindelijk een keer tijd om jouw hele tekst te lezen, bruisend bezig. Fijn Laura!
Ha Anita,
Dankjewel!
Liefs!