Zonder wrijving geen glans, is een van mijn lievelingsmotto’s. Soms moet je even door de zure appel heen, zeggen we ook wel eens. Maar bij die appel gaat het alleen over het zuur en niet over wat er daarna voor moois ontstaat. Soms is het proces waar je in zit juist de aanleiding voor iets moois dat nog in het verschiet ligt.
Laat me je een verhaal vertellen over een hele bijzondere cel…..
Heel, heel, heel (echt heel, heel, heel) lang geleden was er een grote massa met allemaal verschillende cellen. Onze cel zwom rond in de zee met allemaal andere cellen. Laten we voor het gemak deze cel “Piet” noemen. Piet botstte soms tegen wat andere cellen aan, slokte er eentje op, en ging weer verder met zijn dag.
Piet wilde graag groter worden, maar kon zelf niet genoeg energie opwekken om te groeien.
Op een dag slokte onze Piet, per ongeluk of expres, een andere cel op. De opgeslokte cel verging deze keer niet, maar bleeft in leven binnenin Piet. Wat wil zeggen dat onze Piet ineens een ongenodigde huisgenoot erbij krijgt. Laten we hem voor nu even “Dirk” noemen. Piet weet nog niet of hij wel blij moet zijn met zijn nieuwe huisgenoot…..
Dirk blijkt namelijk best brutaal en doet zich tegoed aan de hele voorraadkast van Piet. Hierdoor gaat Dirk zich ineens flink vermenigvuldigen! Dus Piet heeft nu niet één maar een heleboel huisgenoten die zich tegoed doen aan zijn voorraadkast!
Toch gaat Piet er niet aan onderdoor. Dirk en zijn kleine ” Dirkjes” geven namelijk enorm veel energie af door al het voedsel dat ze eten. Ze gaan er bijna van gloeien! Zoveel energie had Piet nooit zelf van zijn voorraadkast kunnen maken, maar door deze energietoevoer kan Piet ineens toch gaan groeien en zich verder ontwikkelen!
Piet en de Dirkjes raken in de loop van de tijd aan elkaar gehecht en kunnen niet meer zonder elkaar. Samen zijn ze sterker geworden.
Dit heel erg versimpelde verhaal is een Jip en Janneke variant van de Endosymbiosetheorie, hoe het mogelijk is dat er uiteindelijk in de loop van miljoenen jaren intelligent leven is ontstaan. (Wil je hier graag meer over weten, mijn interesse begon na het luisteren van deze podcast.)
De ” Dirkjes” uit mijn verhaal, zijn nu als mitochondriën in cellen terug te vinden. Ze zorgen voor de energievoorziening in de cellen en in ons lichaam. Het bijzondere is, dat het DNA van onze “Dirkjes” ook in de cellen van planten, schimmels, dieren terug te vinden zijn.
Ik vind dat echt magisch mooi, want het is een mooie bevestiging hoe we als levende wezens op deze planeet toch echt allemaal met elkaar verbonden zijn. Op dit idee heb ik mijn nieuwe collectie Symbiose op geïnspireerd. Ik ben nog bezig met het schilderen maar in dit blog zie je al een paar sneak-peeks.
De reden dat ik je dit verhaal nu vertel is omdat onze “Piet” waarschijnlijk echt wel even kon kan balen van al die irritante huisgenoten, dat er in het begin van de nieuwe situatie echt wel een beetje wrijving is ontstaan. Maar uiteindelijk leidde die wrijving tot iets ontzettends moois.
Ik hoop dat deze tijd jou ook, naast alle narigheid uiteindelijk iets moois brengt. Het lijkt me fijn om ook positieve dingen met elkaar te delen. Als jij nu een mooi voorbeeld hebt van iets positiefs dat je in deze tijd hebt ontdekt, laat je dan een reactie achter onder dit blog?
Het lijkt me tof om hiermee ook de balans een beetje te kunnen herstellen met positief nieuws.